Τα σηραγγώδη σώματα του πέους, τα οποία κατά τη στύση πληρούνται με αίμα προκαλώντας τη χαρακτηριστική σκληρότητα του πέους, περιβάλλονται από ινώδη χιτώνα. Στη νόσο του Peyronnie έχουμε τον σχηματισμό μιας ή περισσοτέρων σκληρυντικών πλακών πάνω στον ινώδη αυτόν χιτώνα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη χαρακτηριστική κλινική εικόνα της νόσου που είναι η ΚΑΜΨΗ του πέους κατά τη στύση. Η κάμψη μπορεί να είναι ήπια ή έντονη μέχρι και το σημείο να είναι αδύνατη η διείσδυση του πέους, συνοδεύεται δε πολλές φόρες από πόνο. Οι αιτίες εμφάνισης της νόσου δεν είναι πλήρως καθορισμένες.

Η χειρουργική αντιμετώπιση συνίσταται στην φαλλοπλαστική ευθειασμού του πέους η οποία γίνεται με δυο, βασικά, τρόπους:

- μέθοδος Nesbit: κατά τη μέθοδο αυτή ΔΕΝ αφαιρείται η σκληρυντική πλακά αλλά γίνεται πτύχωση του ινώδους χιτώνα αντίθετα από την πλευρά της κάμψης με κατάλληλες πλαστικές ραφές ώστε να επιτευχτεί ο πλήρης εκθειασμός του πέους. Πλεονέκτημα της μεθόδου αυτής είναι η άμεση μετεγχειρητική αποκατάσταση και κυρίως η πλήρης ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ της στυτικής λειτουργίας. Μειονέκτημα αποτελεί η έστω και μικρή απώλεια σε μήκος που επέρχεται λόγω της πτύχωσης.

- σηραγγοπλαστική: κατά τη μέθοδο αυτή ΑΦΑΙΡΟΥΝΤΑΙ οι σκληρυντικές πλάκες του ινώδους χιτώνα και το κενό καλύπτεται από αυτόλογο ή συνθετικό μόσχευμα. Με τη μέθοδο αυτή επιτυγχάνεται πολύ καλός ευθειασμός του πέους υπάρχει όμως η πιθανότητα να μειωθεί η σκληρότητα της στύσης ειδικά σε ασθενείς όπου προϋπάρχει κάποιος βαθμός στυτικής δυσλειτουργίας.

Στις περιπτώσεις ασθενών με βαριά νόσο Peyronnie η οποία συνδυάζεται με στυτική δυσλειτουργία η θεραπεία εκλογής είναι η τοποθέτηση πεϊκής πρόθεσης.